۸ مهمترین گونه های گیاهی بومی ایران را بشناسید

۱. درخت انجیلی (آسوندار)
درخت انجیلی (آسوندار) یک درخت برگریز بومی ایران است. بسیاری از نمونه‌های این درخت در رشته کوه‌های البرز متمرکز شده‌اند. این درخت از خانواده‌ی فندق افسون‌گر است و برگ‌های سبز آن در فصل پاییز به رنگ زرد، قرمز، صورتی، خرمایی و بنفش تبدیل می‌شوند. پوست این درخت در طول زمستان می‌افتد و پوست موزاییکی و جدیدی به رنگی نقره‌ای، سبز، و کرم به جای آن درمی‌آید. در اواخر زمستان و اوایل بهار، گل‌هایی بدون گلبرگ و به رنگ قرمز روی درخت پدیدار می‌شود. برگ‌های درخت انجیلی تا حدی نامتقارن هستند.

این درخت در خاک مرطوب و اسیدی و در نور مستقیم خورشید به خوبی رشد می‌کند. تعداد کمی از درخت انجیلی وجود دارد، و به همین دلیل از گیاهانی است که در معرض انقراض ذکر شده است. بهره‌برداری چوب این درخت کار بسیار دشواری است، و بنابراین برای استفاده‌های تجاری محبوبیت چندانی ندارد، وضعیتی که تا حد زیادی استفاده از این درخت را با اشکال مواجه کرده‌است.

مطلب مرتبط: ۱۰ بزرگترین شهر ایران را بشناسید

۲. علف مارماهی
علف مارماهی گونه‌ای علف دریایی است که در امتداد آب‌های کم عمق دریای سیاه، دریای مدیترانه، دریای خزر و آرال و همچنین مناطق خاصی از سواحل شرقی اقیانوس اطلس یافت می‌شود. این گیاه در آب‌هایی زندگی می‌کند که میزان شوری کم‌تری دارند و در آب‌های لب شور، مانند تالاب‌های داخلی یا مراتع و بسترهای انبوه یافت می‌شود. علف مارماهی گلدار و چمن مانند است، یک ساقه‌ی زیزمینی (ریزوم) همراه با غده‌هایی روی آن دارد، که روی آن برگ و ریشه رشد می‌کنند و به عنوان پایه‌ای (لنگر) برای این گیاه عمل می‌کنند.

برگ و ریزوم شناور هستند، و بذرهای این گیاه سفید و نرم هستند. در مورد این گیاه کم‌ترین نگرانی وجود دارد با وجود این‌که تحت تاثیر گونه‌های مهاجم، رسوب و تحولات در امتداد ساحل قرار دارد. هیچ برنامه‌ی خاصی برای حفاظت از علف مارماهی در ایران وجود ندارد.

۳. هفت کول
هفت‌کول بومی ایران و همچنین کشورهای همسایه در جنوب غربی آسیا است. این گیاه درختچه‌ای چند ساله دارای ساقه‌های متعدد است که از ۲.۵ متر تا ۴.۵ متر رشد می‌کنند و درختچه‌ای انبوه و گرد را می‌سازند. برگ‌های این درختچه از ۵ تا ۱۲ سانت طول دارند و روبه‌روی هم قرار گرفته‌اند. مشخصه‌ی این برگ‌ها یک رنگ سبز تیره در سطح فوقانی و یک رنگ سبز روشن در سطح زیرین است.

این درختچه بین ۴ تا ۵ متر ارتفاع دارد و گل‌های آن به رنگ سفید خامه‌ای هستند. هفت کول در ماه اردیبهشت گل می‌دهد، و این گل‌ها کم‌کم به رنگ قرمز در می‌آیند و در نهایت به میوه‌ای سیاه رنگ تبدیل می‌شوند. درختچه هفت کول در خاک‌های قلیایی می‌روید و به دلیل وسعت زیستگاهی که دارد، تحت هیچ‌گونه تهدید زیست محیطی قابل‌توجهی نیست.

مطلب مرتبط: ۲۳ قدرتمندترین کشور دنیا شامل ایران

۴. لاله شرنک
لاله‌ی شرنک گونه‌ای لاله ازخانواده‌ی سوسنیان است. این گیاه دارای زیستگاه وسیعی است، از ایران گرفته تا قزاقستان، اوکراین، سیبری، و روسیه. این نوع لاله به ویژه در شرایط نیمه بیابانی و استپ‌ها رشد می‌کند. گل‌های این گیاه به رنگ‌های جذاب و متنوعی هستند: قرمز، قرمز روشن، صورتی، سفید یا زرد. قسمت پایین گلبرگ‌های این گیاه به رنگ قوه‌ای تیره است و ساقه‌ای به طول ۱۵ تا ۳۰ سانتیمتر دارد، که می‌تواند پرزدار باشد. لاله شرنک تحت هیچ گونه تهدید مهمی در ایران قرار ندارد.

اگر بخواهید با انواع دیگری از گونه های گیاهی بومی ایران آشنا شوید می توان از این گیاهان نام برد:

۵.اوجا، استبرق (سیب سدوم)، ‌
۶.گیاه جگ (شیشُم)،
۷.ارینژنتیوم گیگانتیوم،
۸.جام زرینه پاییزه.
لازم است که تلاش بیش‌تری صرف حفاظت از گیاهان بومی ایران از سوی همه ما ایرانیان صورت بگیرد تا اطمنیان حاصل شود که این گونه های گیاهی بومی ایران در محیط زیست پایدار خواهد ماند.

منبع:bazdeh.